Inleiding en route

Op 21 augustus 2017 zal er een volledige zonsverduistering te zien zijn in Amerika. Dit is natuurlijk een perfect excuus om die kant op te gaan. De laatste volledige zonsverduistering in Nederland was op 3 mei 1715 - die hebben we gemist. De eerstkomende volledige zonsverduistering in Nederland is pas op 7 oktober 2135. Die staat weliswaar al genoteerd in onze agenda maar zo lang willen we niet wachten. Dus op naar Amerika! De dochters wilden zoiets ook wel zien, dus die gaan deze keer ook mee. Dat zal wel weer even wennen zijn. Hebben heel andere plannen dan wij - "Leuk, Las Vegas, we zijn nu allebei ouder dan 21 jaar, dan kunnen we uit!"

De vraag was nog wel even welke route? Er is een een hoop gepuzzeld. We moesten rekening houden met waar de zonsverduistering in Amerika te zien was en wat de kansen waren dat het er bewolkt zou zijn. En met de wensen van de deelnemers. Diverse routes zijn geopperd en weer verworpen. Hotel- en motelkamers werden geboekt - de eerste in Yellowstone vorig jaar al op 1 mei - en soms weer geannuleerd als de routeplannen weer wijzigden.

Maar goed, we zijn er uiteindelijk uitgekomen. We hebben er voor gekozen om de zonsverduistering mee te maken in Casper, Wyoming. Dat is ook de plaats waar de 'Astronomical League', de vereniging van Astronomen-clubs in Amerika, haar conventie houdt en de zonsverduistering gaat bekijken. Het zal er dus wel druk zijn. In ieder geval zullen er veel deskundigen rondlopen die ons van deskundig commentaar kunnen voorzien: "Als u de zon niet meer kan zien, dan is de zonsverduistering bezig of het is nacht."

Onze route ziet er uiteindelijk zo uit. We beginnen in San Francisco en gaan dan via Los Angeles, Sequoia NP, Yosemite NP, Death Valley NP, Las Vegas, Zion NP, Page, Capitol Reef NP, Grand Teton NP, Yellowstone NP, Casper, Rocky Mountain NP, Aspen en Leadville naar Denver. Onderweg bezoeken we snel geteld dus acht nationale parken. Het plan is om in de parken zo veel mogelijk nieuwe dingen te doen. Ook willen we in Page gaan raften over de Colorado, nou ja een tochtje met een motorbootje van Page naar Lees Ferry, en in het Rocky Mountain NP een lange wandeling maken naar de "bron" van de Colorado. In Aspen willen we de Maroon Bells bekijken en in Leadville fietsen. De dochters wilden graag naar het South Park dorpje Fairplay. Dat bezoeken we op de laatste dag. In Google Maps ziet de route er zo uit.



























Tot slot van deze inleiding een citaat van Leonardo da Vinci: "De zon heeft nog nooit één schaduw gezien."

p.s. Voor degene die wat meer informatie over deze zonsverduistering wil weten, hierbij enkele sites met info:

http://www.greatamericaneclipse.com/
(Op de Ten-foot-long map of eclipse op die site kan je in detail zien waar en hoe laat de eclipse is (plus nuttige tips)

http://www.eclipse2017.org/2017/path_through_the_US.htm
Deze site geeft per staat waar de zonsverduistering over heen trekt aan in welke delen van die staten de zonsverduistering te zien is.

http://eclipse.gsfc.nasa.gov/SEgoogle/SEgoogle2001/SE2017Aug21Tgoogle.html
Deze site van de NASA bevat een interactieve Google Maps kaart met het pad van de zonsverduistering. (Je kan tot in detail inzoomen.)

28 juli Amsterdam - San Francisco

"Vlucht vervallen. Neem contact op met uw luchtvaartmaatschappij". Dat zijn niet de woorden die je wilt zien als je op de site van Schiphol.nl je vluchtnummer in toetst om te zien in welke vertrekhal je moet zijn. Gelukkig betrof het de vlucht van gisteren en niet die van vandaag. Die van vandaag gaat nog wel. Maar toch, zo'n mededeling op de dag voor vertrek is niet goed voor de gemoedsrust. Zeker niet gecombineerd met het feit dat we niet online konden inchecken. American Airlines had last van "technical problems" op de site.

Nu is de dag voor vertrek toch al niet zo'n relaxdagje. We weten al meer dan een jaar wanneer we gaan en toch moet er op de laatste dag nog steeds van alles worden gedaan. Zo zijn de dochters om elf 's avonds nog steeds bezig te discussiëren over de vraag welke kleding mee moet. Maar enfin, om twaalf uur 's nachts is alles ingepakt.

Om half zes gaat de wekker. Snel douchen - het lijkt de oudste dochter een goed idee om eens uitgebreid haar haar te gaan wassen - en na de nodige aanmoedigingen onzerzijds gaan we op weg. We zijn ruim op tijd bij het station - we hebben zelfs nog één minuut speling - en om half acht zijn we op Schiphol. Bij de balie zien we een enorme rij staan en we sluiten aan. Even later loopt er een man langs en vraagt wie er naar Philaldelphia vliegt. Wij dus, de vlucht is toch ook niet vandaag vervallen? Nee, maar hij is overboekt - waarschijnlijk doordat de vlucht van gisteren is uitgevallen - en American Airlines biedt nu $800 in vluchtvouchers plus een hotelovernachting en diner aan als je een dag later wilt vliegen. Als wij na anderhalf uur in de rij staan bij de balie zijn, wordt er echter niet meer gevraagd of wij onze plaats willen opgeven. Blijkbaar is het probleem al opgelost.

Dat ze overboekt zijn, is niet zo verwonderlijk want op de een of andere reden staan wij er dubbel in. We hebben bij een Belgisch bureau via Finn Air geboekt voor een vlucht die wordt uitgevoerd door American Airlines vanuit Nederland. Geen wonder dat er iets mis is gegaan met onze Verenigde Naties vlucht. De vriendelijke dame van AA zet alles recht en even later melden we ons bij de securetycheck en de paspoortcontrole. Dat gaat vlotter. Al met al duurde het hele proces van aansluiten in de rij bij de balie tot en met de paspoortcontrole twee uur. Best lang.

Even na tienen melden we ons bij de gate, samen met vele anderen. Het lijkt AA een goed idee om pas vijf minuten voor vertrek met het boarden te beginnen, waardoor we een half uur te laat vertrekken. Niet fijn, want we hebben in Philadelpia een aanvullende vlucht te halen naar SF en we moeten daar nog door de immigrations.

Het toestel is niet superdeluxe. Zo bestaat het persoonlijke entertainmentsysteem er uit dat je je dienblaadje op en neer kan klappen. Wel hangen er in het gangpad schermen waarop films worden afgespeeld. Jammer dat mijn oordopje het al snel begeeft waardoor ik The Help als stomme film heb gezien. AA doet gelukkig niet moeilijk over de hoeveelheden eten tijdens de vlucht. We krijgen een warme maaltijd en twee keer snacks. Jammer is wel dat tegen de tijd dat de stewards bij ons zijn - we zitten bijna helemaal achteraan -  er niet veel keuze meer is. "Wilt u kip of kip? Wilt u chocolade ijs of chocolade ijs?"

Vlak voor Philadelphia krijgen we een instructiefilmpje te zien hoe we door de immigrations kunnen komen. Het zou heel gemakkelijk kunnen door gebruik te maken van de APC, de automatische paspoort controle. Het Engelstalige filmpje is overigens in een vreemde taal ondertiteld, geen idee welke taal het is, misschien is het Fins (wij vliegen 'officieel' met Finn Air).

Als we in de aankomsthal bij de immigratie komen, blijken er echter helemaal geen APC machines te zijn. Dat komt omdat deze alleen staan in terminal A-west (gates 14-26) en wij zijn gearriveerd in terminal A-East (gates 1-13). Tot zover de voorlichting van American Airlines.

We hadden het douaneformulier nog niet ingevuld, dat kon je namelijk machinaal bij de APC machine doen had AA verteld en als we aan de beurt zijn, stuurt de immigratieofficier ons dan ook streng terug naar de tafeltjes om het formulier alsnog in te vullen. Even later melden we ons weer. Gelukkig is het niet zo druk en binnen twintig minuten zijn we er door heen. Althans dat geldt voor ons en de oudste dochter, maar niet voor de jongste dochter. De immigratie-officier kan haar ESTA niet in haar computer terug vinden. Ze vraagt of ze een print van haar ESTA bij zich heeft. Wonder boven wonder, nou ja je weet nooit, had ik die gemaakt en meegenomen. Er komt een tweede officier bij, die naar de aanvraag kijkt. Hij vraagt ook de mijne en na wat toetsen ingedrukt te hebben, mag de jongste dochter ook Amerika in.

Bij de securitycheck wordt mijn koffertje door de machine als gevaarlijk beoordeeld. Hij moet handmatig doorzocht worden. Het dubieuze item blijkt de reismahjong te zijn. Die hadden we meegenomen voor het geval we ergens lang op een vliegveld zouden moeten wachten. Maar goed dat we geen reisstratego hebben meegenomen. Dan had ik in een kamertje kunnen uitleggen wat al die stenen met een plaatje van een bom in mijn handbagage deden.

AA begint deze keer wel op tijd met boarden. Wel roepen ze om dat passagiers met een trolley als handbagage - en die heb ik - en die zitten in groep acht - en dat zitten wij -  waarschijnlijk deze niet in de vakken kwijt kunnen omdat het een drukke vlucht is. Je moet daarom met je koffertje even langs de balie en dan wordt hij alsnog als ruimbagage ingecheckt. Snel haal ik er de belangrijke spullen, zoals de toilettas en de reispapieren, er uit en stop deze bij Marianne in haar rugzak. Als we bij onze plaatsen in het toestel komen, blijkt dat er in de vakken ruimschoots plaats was voor mijn koffertje.

De vlucht ligt keurig op schema. Een uur later niet meer. We staan dan namelijk nog steeds op dezelfde plaats. Het is niet zo dat de piloot is vergeten op te stijgen. Er schijnt iets mis te zijn met de bagage-afhandeling. Mijn koffertje! Na een uur roept de piloot dat we eindelijk weg kunnen. Wel staan er nog 15 vliegtuigen voor ons in de rij. Uiteindelijk vertrekken we met 75 minuten vertraging.

Na een half uurtje vliegen kom ik er achter dat ik mijn portemonnee kwijt ben! Help.Daar zit onder andere mijn creditcard, mijn bankpasjes en rijbewijs in. Om maar eens wat te noemen. Gelukkig weet de jongste dochter te melden dat ik mijn portemonnee in mijn koffertje had gestopt tijdens de securitycheck. Was ik even vergeten. Net zoals ik was vergeten om hem daar weer uit te halen. Dat koffertje met mijn portemonnee zat dus nu in de ruimbagage, althans dat hoopte ik. Ik kan u vertellen dat die onzekerheid niet goed was voor mijn gemoedsrust. En de vlucht duurde lang.

De vlucht van Philadelphia naar San Francisco werd uitgevoerd met een toestel zonder ook maar enig vermaak. Het had zelfs geen schermen voor de veiligheidsinstructie. De dochters sliepen vooral, Marianne maakte puzzels en viel in slaap, en ik maakte me zorgen over mijn koffertje met mijn portemonnee.

Om een lang verhaal kort te maken - dat kan niet meer; het is al lang - het liep allemaal goed af. Mijn koffertje met mijn portemonnee vond ik terug op de bagageband, net zoals de rest van de bagage. Wel kwamen we bijna twee uur te laat aan in San Francisco. American Airlines is geen triple A maatschappij meer. Trump zou zeggen: Make American Airlines great again."

Bij Alamo troffen we bij de balie iemand aan wiens levensdoel het was om ons een 'road side assistance' te verkopen voor 6 dollar per dag. Hij noemde zoveel zaken die wel niet met de auto zouden kunnen gebeuren, dat ik de neiging had om te vragen met wat voor een wrak hij ons op pad wilde sturen. We bleven overeind en namen deze verzekering niet.

Toen we bij het autoafhaalpunt waren, konden we kiezen uit een stuk of tien minivans. De keuze was niet zo moeilijk: een Dodge Grand Caravan met 5000 mijl op de teller. Deze keuze werd mede ingegeven doordat alle tien de auto's Dodge Grand Caravans waren. Even later reed de oudste dochter heel keurig, het was inmiddels al tien uur en donker, ons naar het hotel, de Cow Hollow Inn aan de Lombard Street.

Cow Hollow Motor Inn op Google Street View. Er tegenover is de Mels Drive In te zien.

Nadat we ingecheckt waren, gingen we nog even bij Mel's Dinners aan de overkant een klein hapje eten: de befaamde Mel's sliders. Even later doken we uitgeput ons bed in. Morgen San Francisco in.

De Mel's sliders

29 juli San Francisco

De wekker staat op half acht, want we moeten ons vandaag om kwart voor tien melden bij pier 43,5. We hebben de San Francisco Movie Tour geboekt. Je rijdt dan met een busje met zo'n twintig man met een gids door San Francisco langs allerlei filmlocaties terwijl je even daarvoor in de bus op een scherm fragmenten uit die films ziet. Het lijkt ons als filmliefhebbers wel leuk om te doen, dus hebben we vanuit Nederland deze tour gereserveerd.

Het opstaanproces is nog even wennen, dus als we ons bij Mels voor het ontbijt melden is het al vrij laat; half negen.

Het is er erg druk. We vragen of het mogelijk is om in een half uurtje te eten omdat we uiterlijk negen uur weg moeten. Dat kan en onze maaltijd staat binnen een mum van tijd op tafel. Als we terug zijn bij het motel, staat er een man van de housekeeping bij de deur. "You're sleeping?" vraagt hij. Althans dat denk ik en ik zeg daarom "no". Maar volgens de dames zei hij geen  "You're sleeping" maar "Housekeeping" en dus zeggen die "Yes please, but later."

Net op het moment dat we bij het verzamelpunt aankomen, komt het busje aanrijden. Dat heet planning. We worden welkom geheten door AJ, een enthousiaste Amerikaanse dame die vol zit met allerlei filmverhalen. Zo vertelt ze bij voorbeeld dat Roger Moore besloot met de rol van James Bond te stoppen - één van zijn films is in SF opgenomen - toen zijn tegenspeelster hem vertelde dat haar moeder jonger was dan hij.

Het busje van de Tour

Het is een heel interessante en leuke tour. Talloze filmfragmenten passeren waarvan we even later de plek zien waar hij is op genomen. De meest "creepy one" is de plaats waar een moordscene is opgenomen uit de film Zodiac. Dat was namelijk ook de daadwerkelijke crime scene. Op een aantal plaatsen gaan we uit het busje en kunnen we er wat rond lopen en foto's nemen.

Eén van de stops vindt plaats bij de 'Painted Ladies'. Deze huizen zijn gebruikt voor de tv-serie Full House. Het is er druk. Er staan veel toeristen foto's te maken.

Andere stops vinden plaats bij de City Hall, de Presidio onder de Golden Gate brug - het waait daar vreselijk - en het huis waar mrs. Doubtfire (een film met Robin Williams) woonde.

Onder de Golden Gate brug, waar onder andere een scene uit de Alfred Hitchcock film Vertigo met James Steward en Kim Novak is opgenomen

Het Presidio gelegen onder de Golden Gate brug

Hierboven het huis waar 'Mrs Doubtfire' in de film woonde. Wij vonden het niet echt bijzonder, maar de Amerikanen in de groep vonden het prachtig om te zien. De gids vertelde dat na het uitkomen van de film er regelmatig bij het huis werd aangebeld en als de bewoners dan open deden, werd hun gevraagd of mrs. Doubtfire thuis was. Tja.

De City Hall, omdat het zaterdag was, was hij gesloten en konden we er niet in.

Ook maken we een stop bij de filmstudio's van George Lucas. Daar is niet veel bijzonders te zien. Het zijn gewoon kantoren waar de films vanachter de computer worden gemaakt. Er werken zoveel mensen dat ze hun eigen Starbucks hebben.

Bij de filmstudio van George Lucas, de maker van de Star Wars films.

Na drie uur rijden worden we weer afgezet bij Fisherman's Wharf. Al met al was het een interessante tour. We hebben honger en we willen daarom een hapje eten. Judith heeft een voorkeur voor de In-n-Out Burger maar het is daar zo druk dat de rij tot buiten staat. We gaan daarom maar naar een tentje even verderop waar Marianne en Judith een 'clamchowder' eten en Marijke en ik een crêpe.

Na de lunch bezoeken we nog even kort het NPS-visitor center van het San Francisco Maritime Historical Park. De voornaamste reden daartoe was een toiletbezoek, maar ze blijken een alleraardigste film te hebben die de ontwikkeling van de stad SF laat zien.

Na dit bezoek splitsen we. De dochters willen graag naar een buurt waar volgens een artikel uit de Volkskrant leuke "vintage-winkeltjes" zijn, waaronder eentje die opgericht is door de schrijver Dave Eggers. Wijzelf willen twee "musea" bekijken. Het Mechanical Museum op de pier en het Cable Car Msueum. Het eerste is een absolute afrader. Het is een hal op de pier met allemaal oude meuk. Zo staat er een oude machine met een pop er in die gaat lachen als je er een quarter in gooit - waarschijnlijk omdat je een quarter in gooit. Het enige leuke aan het museum is dat je buiten aan de achterkant een mooi gezicht hebt op Alcatraz met op de voorgrond een onderzeeër - was handig geweest voor gevangenen die wilden ontsnappen.

Alcatraz zelf bezoeken we dit jaar niet. Daar zijn we al eerder geweest. Binnen vijf minuten zijn we er weer weg. Vervolgens lopen we naar het Cable Car Museum. Sommige straten kennen een stijgingspercentage van meer dan dertig graden. Ik moet zeggen dat het vanochtend met het busje heel wat makkelijker ging dan nu lopend.

Eén van de steile straten van SF. Net zichtbaar het hoofd van een raar mannetje dat midden op de straat loopt.

Het Cable Car museum is een absolute aanrader! Het is behalve een museum ook het belangrijkste werkende onderdeel van het cable car gebeuren. Allerlei grote tandraderen trekken hier de kabels aan waardoor de cable cars kunnen bewegen. Ga dat zien zou ik zeggen.

De kabels van Mason en Powel Street

Dan is het tijd om terug naar het motel te gaan. We lopen weer terug en hebben onder andere een mooi uitzicht op het financial district en de Coit Tower.

We lopen - lees klimmen - naar de top van de Lombard Street en zien daar een gekte aan toeristen die in een lange file door de kronkels van de weg willen rijden. Aan het begin en aan einde van het steile deel van de weg staat een agent het verkeer te regelen.

Het kromme gedeelte van Lombard Street

Deze man filmde zichzelf terwijl hij met één hand zijn auto stuurde

We zijn een kwartiertje eerder terug dan de kinderen. Ze vonden het een interessante buurt, met een paar zwervers op straat. Kleding hadden ze wel gepast maar niet gekocht. We eten bij een Italiaan vlak bij ons restaurant. Uitgezocht door de jongste dochter met als argument dat het een smal restaurant was. De prijzen voor een glas wijn zijn er wel hoog,  9,5 dollar per glas (ex tax). Niet een plek om te veel te drinken. Het eten kent wel normale prijzen en smaakt goed.

Na het eten gaan de oudjes op de kamer de koffers herschikken. De jonkies willen nog uit. Ze hebben online een rollerdiscotheek gezien. Hij zit in een oude kerk vlakbij de Painted Ladies: de toegang kost $10, de huur van de rolschaatsen $5. De dochters gaan er per bus heen.

  

Om half twaalf zijn ze terug en duiken we allemaal ons bed in.

30 juli San Francisco - Cambria

Martin is jarig vandaag. We hebben wat praktische cadeaus meegenomen; sokken en een T-shirt van Go Ahead Eagles, zijn favoriete voetbalclub. Hij moet het er maar mee doen, zowel met de club als met de cadeaus. We ontbijten bij de IHOP die schuin tegenover het hotel ligt. De Cow Hollow Motor Inn ligt op een prima locatie wat restaurants betreft; er is veel keuze. Ik neem een combo (eieren, pannenkoeken en hashbrowns) die Marijke en ik delen. De porties zijn groot en het is vrijwel nooit een probleem als je een extra bord vraagt om een gerecht te delen.

Het is wederom mistig. Ik hoop dat het wat opklaart want ik wil graag de Golden Gate Bridge vanaf Baker Beach zien. Vanaf onze hotelkamer is er nu niet veel van te zien. We pakken in en vertrekken om een uur of 10 richting Presidio. Het lukt niet echt om de weg te vinden; we worden langs allerlei kleine of niet bestaande wegen geleid door de Here-app, totdat Marijke bedenkt dat de app nog op voetgangers staat ingesteld. Als dat aangepast is, rijden we zonder problemen naar Baker Beach.

Het waait flink en de mist is nog niet helemaal opgetrokken, maar als we de lange trap naar beneden zijn afgelopen (die moeten we straks ook weer omhoog) kunnen we de brug deels zien. Het bovenste deel zit in de laag hangende wolken verscholen.

Met mooi weer en een laagstaande zon is dit uitzicht natuurlijk veel mooier, maar zo in de mist heeft het ook wel wat.

De jarige Go Ahead Eagles fan in San Francisco; rechts is zijn imitatie van Wilfred Genee. Het is dat hij dat zei, anders had ik dat er niet in herkend. 

We wandelen een stukje en nemen dan weer de trap omhoog. 

De volgende stop is de Point Montare Lighthouse. Het is een kleine vuurtoren en ook niet echt bijzonder mooi. Hoef je niet echt uitgebreid voor te stoppen. Kleine vuurtoren, kleine stop dus.

De volgende vuurtoren die op ons lijstje staat, is de Pigeon Point Lighthouse. Onderweg daar naar toe zien we een dood stinkdier aan de kant van de weg liggen. Dat het een stinkdier is, zien we niet alleen aan de bekende zwart - wit kleuren, maar we ruiken het ook in de auto. Het duurt zeker een kwartier voordat de lucht uit de auto is.

De weg langs de kust

De Pigeon Point Lighthouse is veel groter dan de Point Montare Lighthouse. Ook de omgeving is mooier.

De vuurtoren is niet meer in gebruik. Wel is het geliefkoosde plaats om trouwfoto's te maken. Als wij er zijn, zien we een bruidspaar poseren, terwijl de fotograaf allerlei aanwijzingen geeft. Echt ontspannen staan ze er niet bij.

Bij de vuurtoren liggen ook nog wat oude resten van een schip dat hier zo'n honderd jaar geleden pal aan de voet van de vuurtoren strandde op de rotsen. 

De rotsen aan de voet van devuurtoren

Het gestrande schip hebben ze toen maar van de rotsen weg gehaald, want dat was niet zo'n reclame voor de vuurtoren.

Op de rotsen liggen nu zeehonden.

We rijden na dit bezoek verder via de mooie highway 1. Na een tijdje is het tijd om te lunchen. We besluiten om dat in Santa Cruz te doen en dat te combineren met een bezoek aan de boardwalk. Helaas zijn er meer mensen met hetzelfde idee; we rijden stapvoets langs de boulevard om tot de ontdekking te komen dat er nergens een parkeerplaats is. Ook niet op de grotere parkeerplaatsen verderop. Santa Cruz op een mooie zondagmiddag bezoeken is niet zo'n goed plan. Op een gegeven moment zien we een vrije plaats. Hoera! Judith parkeert de auto er feilloos in en opgelucht lopen we naar de parkeermeter. Blijkt het een plaats te zijn waar je maar dertig minuten mag staan.

Een foto van google maps met een halflege parkeerplaats. Die foto is beslist niet op een zondagmiddag genomen.

We geven het op. Dan maar doorrijden naar Salinas - waar we naar de Walmart willen - en daar iets eten. We kopen een koelbox en kampeerspullen bij de Walmart, en slaan wat eten en drinken in. In de Walmart is een McDonalds en omdat het al aardig laat wordt besluiten we daar maar even te lunchen. Niet echt feestelijk, maar de magen zijn weer gevuld.

Het is al 8 uur als we eindelijk bij ons hotel in Cambria aankomen. Gelukkig is het nog niet helemaal donker maar de zon is wel achter de wolken verdwenen. Jammer, een zonsondergang aan zee was wel mooi geweest. We checken in en gaan op zoek naar een plek om te eten. Vlak naast het motel is een visrestaurant, maar ja, Martin houdt niet zo van vis en het is zijn verjaardag. We pakken daarom de auto en eten bij Robin's, in het dorp zelf. Het smaakt uitstekend, een aanrader!

Hotel: Cambria Beach Lodge
Route: