woensdag 12 juli 2017

28 juli Amsterdam - San Francisco

"Vlucht vervallen. Neem contact op met uw luchtvaartmaatschappij". Dat zijn niet de woorden die je wilt zien als je op de site van Schiphol.nl je vluchtnummer in toetst om te zien in welke vertrekhal je moet zijn. Gelukkig betrof het de vlucht van gisteren en niet die van vandaag. Die van vandaag gaat nog wel. Maar toch, zo'n mededeling op de dag voor vertrek is niet goed voor de gemoedsrust. Zeker niet gecombineerd met het feit dat we niet online konden inchecken. American Airlines had last van "technical problems" op de site.

Nu is de dag voor vertrek toch al niet zo'n relaxdagje. We weten al meer dan een jaar wanneer we gaan en toch moet er op de laatste dag nog steeds van alles worden gedaan. Zo zijn de dochters om elf 's avonds nog steeds bezig te discussiëren over de vraag welke kleding mee moet. Maar enfin, om twaalf uur 's nachts is alles ingepakt.

Om half zes gaat de wekker. Snel douchen - het lijkt de oudste dochter een goed idee om eens uitgebreid haar haar te gaan wassen - en na de nodige aanmoedigingen onzerzijds gaan we op weg. We zijn ruim op tijd bij het station - we hebben zelfs nog één minuut speling - en om half acht zijn we op Schiphol. Bij de balie zien we een enorme rij staan en we sluiten aan. Even later loopt er een man langs en vraagt wie er naar Philaldelphia vliegt. Wij dus, de vlucht is toch ook niet vandaag vervallen? Nee, maar hij is overboekt - waarschijnlijk doordat de vlucht van gisteren is uitgevallen - en American Airlines biedt nu $800 in vluchtvouchers plus een hotelovernachting en diner aan als je een dag later wilt vliegen. Als wij na anderhalf uur in de rij staan bij de balie zijn, wordt er echter niet meer gevraagd of wij onze plaats willen opgeven. Blijkbaar is het probleem al opgelost.


Dat ze overboekt zijn, is niet zo verwonderlijk want op de een of andere reden staan wij er dubbel in. We hebben bij een Belgisch bureau via Finn Air geboekt voor een vlucht die wordt uitgevoerd door American Airlines vanuit Nederland. Geen wonder dat er iets mis is gegaan met onze Verenigde Naties vlucht. De vriendelijke dame van AA zet alles recht en even later melden we ons bij de securetycheck en de paspoortcontrole. Dat gaat vlotter. Al met al duurde het hele proces van aansluiten in de rij bij de balie tot en met de paspoortcontrole twee uur. Best lang.

Even na tienen melden we ons bij de gate, samen met vele anderen. Het lijkt AA een goed idee om pas vijf minuten voor vertrek met het boarden te beginnen, waardoor we een half uur te laat vertrekken. Niet fijn, want we hebben in Philadelpia een aanvullende vlucht te halen naar SF en we moeten daar nog door de immigrations.

Het toestel is niet superdeluxe. Zo bestaat het persoonlijke entertainmentsysteem er uit dat je je dienblaadje op en neer kan klappen. Wel hangen er in het gangpad schermen waarop films worden afgespeeld. Jammer dat mijn oordopje het al snel begeeft waardoor ik The Help als stomme film heb gezien. AA doet gelukkig niet moeilijk over de hoeveelheden eten tijdens de vlucht. We krijgen een warme maaltijd en twee keer snacks. Jammer is wel dat tegen de tijd dat de stewards bij ons zijn - we zitten bijna helemaal achteraan -  er niet veel keuze meer is. "Wilt u kip of kip? Wilt u chocolade ijs of chocolade ijs?"

Vlak voor Philadelphia krijgen we een instructiefilmpje te zien hoe we door de immigrations kunnen komen. Het zou heel gemakkelijk kunnen door gebruik te maken van de APC, de automatische paspoort controle. Het Engelstalige filmpje is overigens in een vreemde taal ondertiteld, geen idee welke taal het is, misschien is het Fins (wij vliegen 'officieel' met Finn Air).

Als we in de aankomsthal bij de immigratie komen, blijken er echter helemaal geen APC machines te zijn. Dat komt omdat deze alleen staan in terminal A-west (gates 14-26) en wij zijn gearriveerd in terminal A-East (gates 1-13). Tot zover de voorlichting van American Airlines.


We hadden het douaneformulier nog niet ingevuld, dat kon je namelijk machinaal bij de APC machine doen had AA verteld en als we aan de beurt zijn, stuurt de immigratieofficier ons dan ook streng terug naar de tafeltjes om het formulier alsnog in te vullen. Even later melden we ons weer. Gelukkig is het niet zo druk en binnen twintig minuten zijn we er door heen. Althans dat geldt voor ons en de oudste dochter, maar niet voor de jongste dochter. De immigratie-officier kan haar ESTA niet in haar computer terug vinden. Ze vraagt of ze een print van haar ESTA bij zich heeft. Wonder boven wonder, nou ja je weet nooit, had ik die gemaakt en meegenomen. Er komt een tweede officier bij, die naar de aanvraag kijkt. Hij vraagt ook de mijne en na wat toetsen ingedrukt te hebben, mag de jongste dochter ook Amerika in.

Bij de securitycheck wordt mijn koffertje door de machine als gevaarlijk beoordeeld. Hij moet handmatig doorzocht worden. Het dubieuze item blijkt de reismahjong te zijn. Die hadden we meegenomen voor het geval we ergens lang op een vliegveld zouden moeten wachten. Maar goed dat we geen reisstratego hebben meegenomen. Dan had ik in een kamertje kunnen uitleggen wat al die stenen met een plaatje van een bom in mijn handbagage deden.

AA begint deze keer wel op tijd met boarden. Wel roepen ze om dat passagiers met een trolley als handbagage - en die heb ik - en die zitten in groep acht - en dat zitten wij -  waarschijnlijk deze niet in de vakken kwijt kunnen omdat het een drukke vlucht is. Je moet daarom met je koffertje even langs de balie en dan wordt hij alsnog als ruimbagage ingecheckt. Snel haal ik er de belangrijke spullen, zoals de toilettas en de reispapieren, er uit en stop deze bij Marianne in haar rugzak. Als we bij onze plaatsen in het toestel komen, blijkt dat er in de vakken ruimschoots plaats was voor mijn koffertje.

De vlucht ligt keurig op schema. Een uur later niet meer. We staan dan namelijk nog steeds op dezelfde plaats. Het is niet zo dat de piloot is vergeten op te stijgen. Er schijnt iets mis te zijn met de bagage-afhandeling. Mijn koffertje! Na een uur roept de piloot dat we eindelijk weg kunnen. Wel staan er nog 15 vliegtuigen voor ons in de rij. Uiteindelijk vertrekken we met 75 minuten vertraging.

Na een half uurtje vliegen kom ik er achter dat ik mijn portemonnee kwijt ben! Help.Daar zit onder andere mijn creditcard, mijn bankpasjes en rijbewijs in. Om maar eens wat te noemen. Gelukkig weet de jongste dochter te melden dat ik mijn portemonnee in mijn koffertje had gestopt tijdens de securitycheck. Was ik even vergeten. Net zoals ik was vergeten om hem daar weer uit te halen. Dat koffertje met mijn portemonnee zat dus nu in de ruimbagage, althans dat hoopte ik. Ik kan u vertellen dat die onzekerheid niet goed was voor mijn gemoedsrust. En de vlucht duurde lang.

De vlucht van Philadelphia naar San Francisco werd uitgevoerd met een toestel zonder ook maar enig vermaak. Het had zelfs geen schermen voor de veiligheidsinstructie. De dochters sliepen vooral, Marianne maakte puzzels en viel in slaap, en ik maakte me zorgen over mijn koffertje met mijn portemonnee.

Om een lang verhaal kort te maken - dat kan niet meer; het is al lang - het liep allemaal goed af. Mijn koffertje met mijn portemonnee vond ik terug op de bagageband, net zoals de rest van de bagage. Wel kwamen we bijna twee uur te laat aan in San Francisco. American Airlines is geen triple A maatschappij meer. Trump zou zeggen: Make American Airlines great again."

Bij Alamo troffen we bij de balie iemand aan wiens levensdoel het was om ons een 'road side assistance' te verkopen voor 6 dollar per dag. Hij noemde zoveel zaken die wel niet met de auto zouden kunnen gebeuren, dat ik de neiging had om te vragen met wat voor een wrak hij ons op pad wilde sturen. We bleven overeind en namen deze verzekering niet.

Toen we bij het autoafhaalpunt waren, konden we kiezen uit een stuk of tien minivans. De keuze was niet zo moeilijk: een Dodge Grand Caravan met 5000 mijl op de teller. Deze keuze werd mede ingegeven doordat alle tien de auto's Dodge Grand Caravans waren. Even later reed de oudste dochter heel keurig, het was inmiddels al tien uur en donker, ons naar het hotel, de Cow Hollow Inn aan de Lombard Street.

Cow Hollow Motor Inn op Google Street View. Er tegenover is de Mels Drive In te zien.
Nadat we ingecheckt waren, gingen we nog even bij Mel's Dinners aan de overkant een klein hapje eten: de befaamde Mel's sliders. Even later doken we uitgeput ons bed in. Morgen San Francisco in.

De Mel's sliders


1 opmerking:

  1. Jee wat een reis met hindernissen!
    Maar jullie zijn er😀.
    Heel veel plezier!!!

    BeantwoordenVerwijderen