woensdag 12 juli 2017

31 juli Cambria - Santa Monica

De dag begint met een sportief gebeuren, althans voor Marijke en mij. Terwijl Mariannne en Judith nog blijven liggen, begeven wij ons op de sportieve toer. Marijke gaat hardlopen op de boardwalk en ik, de coach, geef goede aanwijzingen. "Lopen meid! Daarna ga ik rustig op een bankje bij de zee zitten wachten totdat ze terug is.

In de verte komt Marijke aan.
Als we gaan ontbijten, blijken er bij de receptie nog net vier broodjes voor ons vieren te zijn. Het meisje van de receptie zegt dat er nieuwe besteld zijn. Tja, daar hebben we niet veel aan. Hard gekookte eieren zijn er echter genoeg. Daar liggen er wel dertig van. Eén broodje en een ei wordt het dus, plus uiteraard koffie en een jus-de-orange.


We bekijken het strand nog even en rijden dan noordwaarts. De verkeerde kant op - 'Go South Young  Man, Go South!' - maar het is opzet. We zitten namelijk zo dicht bij het Elephant Seal Vista Point - 10 minuten rijden  - dat we die zee-olifanten even willen meenemen. Althans het bezoek, niet de beesten zelf uiteraard.


Een groot aantal van die beesten ligt languit op het strand niks te doen. Ik heb er wel wat mee. Af en toe komt er eentje overeind - de uitslover - en verplaatst zich dan een paar meter. Maar de meeste liggen alleen maar en gooien af en toe wat zand over zich heen.



Zijn neus heeft inderdaad wel iets van een slurf van een olifant

zanddouche

Na een half uurtje rijden we weg, zuidwaarts deze keer. Hearst Castle laten we letterlijk links liggen. Wij hebben het al twee keer gezien en van de dochters hoeft het niet zo. Na tien minuten rijden, zegt Judith opeens dat zij Hearst Castle wel eens een keertje wil bekijken. Huh? We zijn er net voorbij gereden. Ja, maar ze wil het pas gaan bekijken als ze eerst de film Citizan Kane, die gebaseerd is op het leven van William Hearst, heeft gezien.

We rijden verder via de highway 1 naar het zuiden. Onderweg tanken we voor de eerste keer deze vakantie. Betalen met een bankpasje bij de pomp lukt niet, dus lopen we naar binnen om eerst met de creditcard een bedrag te betalen. Voor hoeveel vraagt de dame. Marianne zegt 50 dollar, ik zeg 60 dollar. Zestig dollar wordt het. Volgens Marianne is dat te veel. Als bij het tanken de grens van 50 dollar wordt doorbroken, roep ik triomfantelijk: "Zie je wel, er gaat meer dan 50 dollar in." De meter stopt bij $50,20. Ok, Marianne had het beter ingeschat. Binnen krijg ik mijn $9,80 terug.
Vervolgens rijden we naar Santa Barbara om het Santa Barbara Courthouse te bekijken.  Eerst rijden we verkeerd. Ik had per ongeluk een cijfertje van het huisnummer  niet mee gekopieerd - huisnummer 1100 in plaats van 100 scheelt nogal. Het is een mooi oud gebouw, dat nog volledig in gebruik is als gerechtsgebouw. Het heeft een toren waarvandaan je een mooi uitzicht hebt over de rode daken van Santa Barbara.

Het courthouse van Santa Barbara met het torentje

Het uitzicht vanaf de toren over Santa Barbara met in de verte de zee.

Vervolgens rijden we nog even langs de pier. Het is er, net zoals in Santa Cruz een dag eerder, razend druk. We stoppen er niet, maar rijden daarna via de 1 en de 101 naar ons hotel in Santa Monica. Judith rijdt en Marijke zit naast haar voorin, wij achterin. Vijftien jaar geleden zaten wij voorin en zaten de kinderen op de achterbank met een gameboy te spelen. Tijden veranderen.
Ons motel ligt aan de Pico Boulevard. Het is een Travelodge met een ruime kamer (inclusief eethoek).

's Avonds eten we bij een uitstekende Mexicaan vlak bij het motel. Judith en Marijke willen allebei een Margarita. Ze worden om hun ID gevraagd. Marijke heeft alleen een OV-kaart bij zich. Die voldoet niet. Ze gaat daarom snel even terug naar het motel (op vier minuten lopen) om haar paspoort te halen. Als ze die laat zien, krijgt ze wel haar Margarita.

Hotel: Travelodge Santa Monica
Route:

Geen opmerkingen:

Een reactie posten