5 aug Yosemite

Als we ons even voor acht uur 's morgens bij de tourdesk in de Yosemite Lodge melden om voor de jongste dochter een plaatsje te krijgen op de standbylijst voor de hikersbus naar Glacier Point blijken daar al vijf mensen in de rij te staan om als eerste op de standbylijst te komen. Om acht uur gaat de balie open, de namen worden genoteerd en Marijke staat als nummer zes op de lijst. Kleine kans dus dat ze mee kan. Nou ja, ze heeft in ieder geval een kaartje voor de bus van tien uur. Hopelijk kan ze die omruilen voor de bus van half negen. Anders moet haar zus straks boven bij Glacier Point maar anderhalf uur op haar wachten.

We gaan na de registratie ontbijten bij de foodcourt in de Lodge. Let op je creditcard roep ik voor de zekerheid. Om vijf minuten voor half negen komt de hikersbus aangereden. Iedereen met een plaatsbewijs stapt in, inclusief Judith. De dame van de tourdesk gaat vervolgens de lege plekken tellen. Er word een gezin van vijf opgeroepen. Ai, dat gaat hard, maar het blijken de mensen te zijn die niet mee kunnen. De rest van de standbylijst, inclusief Marijke, kan mee. Dat is mooi. Dat scheelt de oudste dochter anderhalf uur wachten boven. Er zijn best veel mensen niet op komen dagen vinden wij en dat terwijl een reservering 25 dollar kost als je niet op tijd annuleert.

Terwijl de dochters met de hikersbus naar Glacier Point rijden, pakken wij de shuttlebus terug naar de camping.

De Panorama trail hebben we twee jaar geleden al gedaan, die hoeft voor ons niet meer. Wij kiezen er voor om deze keer naar Mirror Lake te lopen om daarna verder te lopen naar de Tenaya Canyon. Het eerste stuk lopen we vanaf de camping langs de rivier.

Het riviertje langs de camping

Bij Mirror Lake is het erg druk. Het is warm vandaag en veel mensen zoeken er verkoeling.

Als we verder lopen richting de Tenaya Canyon neemt de drukte echter snel af. Zoals op de prachtige site van Yosemite Hikes staat: het is het verschil tussen een kantoor om twee minuten voor vijf en twee minuten over vijf. We lopen tot de brug over de Tenaya Creek. Vanaf daar nemen we het pad terug dat aan de andere kant van de Creek ligt.

De Tenaya Creek gezien vanaf de brug

 

Het is erg warm en drukkend vandaag, niet echt fijn wandelweer. Hopelijk hebben de dochters het boven, lopende op de Panorama Trail wat beter. Als we terug bij Mirror Lake zijn, nemen we weer het pad naast het riviertje richting de camping. Vlakbij de camping zien we echter opeens een grote beer lopen. Hij loopt op een omgevallen boomstam die in het water ligt. Verbaasd kijken we naar de beer. Die hadden we hier en op dit tijdstip niet verwacht. Zo zie je maar weer, een beer kan je altijd verrassen. De beer heeft een gele oortag in en is zo te zien modebewust. Hij heeft namelijk wat geblondeerde haren. We kijken wat hij doet en we zien dat hij van de boomstam af richting ons pad loopt.

We waren zo verrast door de beer dat we pas een foto namen toen hij al van de boomstam was af gelopen.

Wat nu? De beer komt van rechts. Die heeft overduidelijk voorrang. We keren daarom om en lopen daarna maar via een omweg  - over de verharde weg - terug naar de camping. We kijken of we de beer nog ergens in de bosjes zien maar hij (of zij) is nergens meer te bekennen.

We rekenen uit dat de dochters tegen een uur of drie terug kunnen zijn en besluiten om ze een stukje tegemoet te lopen. Als we richting Happy Isle lopen naar het begin van de Misttrail, komt er een shuttlebus aan. We kijken naar binnen en zien in de bus onze dochters staan. Ze zien ons ook en zwaaien. Ze zijn wat sneller terug dan we hadden gedacht. Voordeel daarvan is dat we niet het steile stuk van de Mist Trail omhoog hoeven op te lopen om ze tegemoet te komen.

We keren om. Bij de shuttlebushalte van Mirror Lake staan heel veel mensen op de bus te wachten. Zeker de helft daarvan kan niet mee schatten we in. Aansluiten in de rij bij deze halte heeft geen zin en we lopen daarom door. Dat is niet erg. Het is nog maar één halte lopen voor ons. Even later worden we ingehaald door de bus met de dochters. Opeens stopt de bus. De deur gaat open. Achter het stuur zit de aardige buschauffeur van gisteren. Hij heeft ons herkend. Hij vraagt of we onze creditkaart nog hebben gevonden. Nee, antwoorden we, we hebben hem daarom maar geblokkeerd. Jullie hoeven niet te lopen zegt hij. Kom binnen. Vervolgens roept hij in de bus: "Make room for my two friends"

Bij de volgende halte stappen wij en de dochters uit. Ze hebben de Panorama trail in een kleine vijf uur gedaan. Het eerste gedeelte van Glacier Point tot de Nevada Fall vonden ze leuk. Daarna niet meer. Het was niet plezierig afdalen langs de Nevada Fall en de Vernal Fall. Het was er veel te druk met mensen die omhoog gingen. Achteraf hadden ze spijt dat ze het laatste stuk niet via de John Muir trail omlaag waren gelopen. De foto's die ze gemaakt hadden (zie onder) hadden ze daarom vooral tijdens het eerste gedeelte van hun wandeling gemaakt.

Nevada Falls en Vernal Falls

 

's Avonds gaan we eten bij de foodcourt in Curry Village - ik heb er nog steeds moeite mee om Half Dome Village te zeggen. We spelen er ook een spelletje Mahjong met de reisset die we hebben meegenomen. Bescheiden als ik ben zal ik niet zeggen wie er gewonnen heeft, maar als u raadt dat ik het ben, dan zit u er niet ver naast.

Na het eten gaan we naar een rangerpraatje in het amfitheater bij Curry Village - sorry, Half Dome Village. Er wordt een film gedraaid over het park. Het is wel een interessante film. Er komen onder andere twee jongens in voor die El Capitan beklimmen en tijdens de beklimming, die vijf dagen duurt, hangende aan de wand slapen. Je zou je maar omdraaien tijdens je slaap. En over slaap gesproken, om elf uur duiken we ons nest weer in.

Overnachting: North Pines Campground